Kati Heck in het GEM, museum voor actuele kunst in Den Haag

Ik moet altijd in eerste instantie heel erg lachen als ik het werk van Kati Heck zie. Ik word vrolijk van haar figuren, kleuren en composities. Haar plooien zijn in vorm en toon de beste, de materie van huid, bomen, bloem en stof waanzinnig aantrekkelijk. Door het patroon van het behang, de schaduwen daarop, de lichte en donkere figuur en het paars wat letterlijk uit het doek stroomt maakt dat ik Der süssliche erinneringesmehrwert wil bestuderen door er deze schets van te maken.

Zoals bij elke schilderij is er zoveel te zien en ik raak een beetje in de war. Mag ik er wel om lachen?

Met studiegenoot Marjan heb ik alle details van Verspätete Sitzung in me op proberen te nemen. Eerst zie ik het grappige van een broek die maar aan één kant is uitgewerkt met ribbeltjes van ribstof de andere kant qua toon en kleur hetzelfde maar niet gedetailleerd, de laars die verder van je afstaat is wel heel klein, de “Morandi” flessen in de hoek zijn haast grafisch geschilderd ten opzichte van de uitgebloeide zonnebloem en daar zit dan één blad aan die alleen met lijn is aangegeven.

Marjan wijst me aan wat zij ziet en ook haar man ziet weer andere onderdelen. Het houten bankje en de zonnebloem vormen ook een paard, haar onderste handen houden als ware de teugels vast. Haar tweede paar handen trekken haar terug aan haar shirt. Of verscheuren haar hart met een geel lijntje? Of zijn het handen van iemand anders? Welke handen zitten aan haar lijf vast?

En van grappig wordt het verdrietig met grote zonnebloempitten als tranen langs het schilderij. De vergane zonnebloem weerspiegelt in haar ogen, ze zijn wat rood evenals haar neus en kin. En is er een lampje van de muur gerukt waar alleen nog twee draadjes uitsteken?

Toon, vorm en compositie studie naar Classic I.

Marjan en haar man kijken naar Hecks film Der springende Punkt case II: O, ook dit werk is én grappig én eng én vies én fascinerend. Op de achtergrond hangt Probe Pflanzung.